موفقیتهای سال 94 من

امسال را به نظرم خوب شروع کرده ام.حداقل تفاوتی که با چند سال اخیرم وجود داشت هدفگذاریهای مختلف بود.اگر چه بعضیهاشان مستقیما به وسط هدف نخورد اما بد هم نبود.مثلا رتبه ی نسبتا خوب ارشدم و احتمالا قبول شدن روزانه در یک دانشگاه معتبر که جوابش چند ماه دیگر معلوم میشود.تصمیم به ازدواج گرفتن و حرکت کردن در مسیرش اگرچه نتیجه ای در بر نداشت اما تجربه ی واقعا خوبی برایم بود.شرکت در ازمون استخدامی که جوابش تا چند روز دیگر می آید.احتمالا شرکت در ازمون اموزش و پرورش در صورتی که رشته ی تحصیلی ام مورد نیاز باشد.و گرفتن مدرک مرتبط با رشته ام که البته هنوز کاری جز خریدن کتاب مربوطه نکرده ام.اما حتما قصدش را دارم امتخان پایان تابستان را شرکت کنم.اینکه دیگر محتاج کمک از غیب یا مستر عتیقه را ندارم.اینکه روزنه های امید را خودم به رویم گشود ه ام و فقط به نیروهای خودم تکیه کردم.البته باشگاه و بچه های ننرش را رها کردم که باید دوباره شروع کنم.حالا نه همانجا و با همان مربی خودشیفته و بچه های لوس و ناز پرورده که در پر قو بزرگ شده اند اما حتما حتما دوباره برای جسمم و روحم وقت میگذارم.و مهمتر از همه این مسایل بزرگترین تصمیمم را عملی کردن در زمینه ی بیان کردن علت ناراحتی به جای قیافه گرفتن و توی لک رفتن.که دیدم چه نتیجه خوبی در بر دارد و چقدر سبکتر میشوم.و کل نیانداختن با ادمهای نفهم که صحبت کردن باهاشان مثل آب در هاون کوبیدن است و بیخیالی طی کردن با بعضی ها.

امروز حالم بهتر است اگزچه بخاطر گریه ی دیشب با حال بد از خواب بیدار شدم اما کلی سبک شدم.گریه کردن برای اوضاعی که سر درگمی فرا میگیردت و نا امیدیه لحظه ای خوب است چون بعدش میبینی که چه کارهای خوبی انجام داده ای و ذهن کانلا باز میشود.گریه دوای بعضی درگیریهای ذهنی است و مسبب آرامش.گریه های شبانه که فقط دلیلش را خودت میدا نی و گوش شنوایی نیست برایت که یاریگرت باشد.گوشی که بعد از شنیدن حرفهایت زبان  نشود که بگوید خییییییلی حسسسسساسی.که نخواهد امید بیهوده بدهد.که نخواهد راهنمایی ات کند از سر علاقه و دلسوزی.گوشی که فقط گوش باشد نه چشم و زبان و ابرو.این گوش خوب همینجاست.همین بلاگ عزیز و دوست داشتنی من.یاور یکی دو ساله ام دوستت دارم.