میخوابم و میخوابم

چشممان لوچ شد بس که به دایره ی ویدیوی در حال دانلود تلگرام و نقطه ی سفید رنگ داخلش زل زدیم.نقطه ای که کرم وار به دور دعیره ای معلوم میگرددو میگردد تا انتهایش را پیدا کند و بچسبد بهش تا در نهایت ویدیویی مورد نظر دان شود و از حالت فلش بودن به مثلث ارتقا یابد و ما با دیدن ویدیوهای انچنانی یا اینچنینی به وجد بیاییم حالت تهوع بگیریم نکات اموزشی نکات خنده دار انرژی مثبت انتقادات سیاسی و غیره و ذالک.و تا پر شدن دایره به این فکر کنیم که بیست و نه سال سن داریم و هنوز تنهاییم.که کار شب و روزمان شده همین فکرها.

که یهو یاد کلاس جدیدمان بیافتیم.به رویایمان با گیلانی پسر.به اینکه الان مثلا از در کلاس بیاید تو و ما تحویلش نگیریم در حالی که دلمان بد جور  لک زده برای اغوشی که نصیبمان نشد و نخواهد شد.یا از این فکر خجالت زده شویم که دیروز در پراید الی خودمان را تجسم کردیم و چشمهای دوست داشتنی و مظلومش را داخل پراید اژانسی که ما را به منزل برد بارها و بارها به یاد اوزدیم.راستی ماشین آژانس پراید بود.انقدر حظورش و تجسم خیالش لذتبخش بود که یادم نیست ماشین چه بود.اقای گیلانی پسر بدجوری میخواهمت.دلم اغوش گرم و شانه هایت که مردانه بود که همان چیزی بود که میخواستم زا میخواهد.شانه های استاد هم همینطور مینمود و شانه های خیلیهای دیگر که همینطور میخواستم.اما هیچوقت اینقدر نطدیک نبودند.اینقدر قابل دسترس نبودند.اینقدر که فقط به اندازه ی نشستن یک انسان بینمان فاصله باشد.اینقدر که قصدمان رسیدن به شانه های یکدیگر باشد.که قصدمان پیدا کردن این شانه ها باشد.اینقدر واضح و بی الایش.راستی چرا هیچوقت زنگ نزدی.نفهمیدی که میخواستمت که پسندیدمت.چرا نظرت عوض شد.چرا به نون گفتی حالم طوری نبود که بتونم بهش زنگ بزنم.چرا گفتی از من خوشت اومده اما زنگ نزدی.من منتظرت بودم گیلانی پسر...